jueves, 30 de diciembre de 2010

San Silvestre Porto 2010

Por toda la Península se cierra el año atletico con una San Silvestre que para muchos corredores tiene más bien caracter de reunión deportiva para pasar un buen rato con los correlegas que la típica lucha contra el crono.

Curiosamente, y gracias a la San Silvestre de Porto, hemos podido participar en una San Silvestre antes de que llegue el 31 de diciembre. No solo es tradición que dicha carrera se celebre unos días antes de fin de año, tambien es tradición que tanto la carrera como la caminata cuente con una buena representación del C.A.R. Marisqueiro.
Buena parte del equipo pasó el dia entero en Porto.

Mi caso sin embargo fue todo lo contrario - despues de dos intentos fallidos por lesiones/enfermedades (Maratón 2009 y MedioMaratón 2010), la tercera fue la vencida y finalmente pude debutar por las calles de Porto.
La carrera en si, cuenta con una distancia de 10km con un perfil bastante peculiar para tratarse de una carrera de centro de ciudad.


Se trata de un recorrido de 5km al que hay que dar 2 vueltas. Saliendo de la bonita Plaza del Ayuntamiento, se sube los primeros 2,5km practicamente sin parar, para luego, y durante la misma distancia, correr de vuelta a la Plaza cuesta abajo con unas "puntos" de desnivel a veces algo bruscos. Se pasa por meta con una espectacular recta/contrarecta final y luego lo mismo de nuevo.


Yo personalmente no se que castiga mas las piernas, el largo ascenso o lo de ir frenando en las bajadas para no arriesgar una caida dejandose la dentadura en el asfalto....

Una hora antes de la carrera, unos 1500 atletas iniciaron la caminhada de 5km que, por lo que me comentaron, debería ser muy parecida a la vuelta de la carrera. Entre el pelotón destacaba la presencía de Pili, Andrea, Yolanda y Rubén.


Los andarines en acción

Luego, a las 19:30 tocó el turno de los corredores. Dada la gran cantidad de corredores (aprox. 2500), la salida se hizo muy espesa, de hecho mi grupo de combate (Antonio, Óscar y servidor), que salimos bastante atrasados, tuvimos que parar dos veces durante el primer km por el estrecho camino y la caótica salida, nos encontrabamos, de repente con un muro humano en el camino.


Óscar, servidor y Antonio, justo antes de iniciar la salida

Sinceramente, por mucho caracter de reunión que puedan tener esas carreras de final de año, eso de tener que parar en plena carrera porque hay mas gente (lenta) delante de uno que espacio disponible para poder adelantarles no mola demasiado.
Mas o menos a partir del km 3 pude empezar a correr sin problemas - lo malo es que con tanto barullo había perdido a mis compis. Luego me comentó Óscar que estaba siempre unos metros detrás de mi pero a pesar de haberme girado para buscarles cada dos por tres, ya no los veía hasta llegar a meta. En el km 6,5 alcanzo a Linkin, que como profesional de carreras, fue mas pillo a la hora de colocarse en la salida, evitando los parones que sufrimos los amateurs.

Ramiro, Pancho y Cacho a punto de "volar" sobre el asfalto de Porto.

Finalmente, valió la pena la pequeña excursión hacía el norte de Portugal. Los pequeños fallos de la organización han sido recompensados con un bonito y particular recorrido y, sobre todo, por el gran ambiente que hubo gracias a las númerosas personas que se acercaron al recorrido para animar a los corredores.

Muito obrigado!


Michael 29/12/2010

miércoles, 8 de diciembre de 2010

"ALMA SALGUEIRISTA"

O Sport Comércio Salgueiros, foi criado em 8 de Dezembro de 1911, como clube das classes populares do Porto...um clube criado do suor, sangue e paixão, daí a cor vermelha do mesmo.

Durante toda a sua história o "Salgueiral", como carinhosamente é chamado, viveu na penumbra dos grandes clubes da Invicta (essencialmente o FC Porto), sendo um simbolo da freguesia de Paranhos. Agremiação desportiva que além do futebol (foi lá que o DECO se mostrou à Europa), evidenciou-se no atletismo (equipa da qual eu fiz parte, mas essencialmente o meu irmão MIguel), natação de águas livres (onde o meu pai foi atleta) e no polo aquático (a melhor equipa de Portugal e com maior palmnarés)... Um clube simples de gente simples, bairrista e simpático, que tinha como principal activo a "ALMA" o querer dos seus simpatizantes... Só para terem uma ideia... o clube após despromoção administrativa decretada em 2004 (por dividas) teve assistências superiores a 10.000 (sim 10.000!!!) simpatizantes em alguns jogos, o ano passado, na 2ª DIVISÃO REGIONAL da associação de futebol do Porto, possui uma média de assistência por jogo superior a muitos clubes da primeira divisão nacional de futebol!!!

Ser salgueirista passa-se de pais para filhos e é uma benção (o meu filho Luis Miguel foi registado na conservatória ao lado da sede do Salgueiros) e tal como eu são sócios (com quotas pagas).

"Alma salgueirista" é considerada a melhor claque (não só de futebol) de Portugal... "ALMA" representa o prazer em ser-se salguerista e defender o clube, representando a vontade e orgulho no mesmo, representa o gostar do mesmo, apesar de tudo...

Uma das corridas de 10 km, mais antigas de Portugal e porque não da Europa, que mantém o mesmo traçado desde a sua genese (com algumas alterações pontuais). Corrida que celebra o aniversário do Salgueiros (dia 8 de dezembro). Sei bem do labor e do gosto que o salgueiros poem na sua (E MINHA CORRIDA) porque estive nalgumas edições bem por dentro da mesma. Além do facto de a poder fazer "ás cegas"...

Um traçado com uma multiplicidade de situações, subidas, descidas, ruas estreitas, avenidas largas, pela freguesia de paranhos, com começo e fim junto ao antigo estádio de Vidal Pinheiro (que saudades). Uma corrida de grande nivel, que esgota as 1200 inscriçoes disponiveis muito antes do prazo.. .e que para mim sempre foi uma Meca!

Um ambiente fantástico, unico e imperdivel, que vale a pena (sempre) repetir....

Um Clube com "ALMA" como o CARMA fez-se representar com Fran, Jeff, Igor (moi) e ...como é que se chama aquele tipo de Paredes de Coura??...ah... o Ismael...pois ... (lolll...pá é brincadeira)... além da presença do nosso amigo e membro associado Firmino...Uma representação do "caraças" que ficou contagiada pela ALMA SALGUEIRISTA, dada a alegria com que se "fez" aos 10 km e pela (SEMPRE) óptima disposição na chegada...com a benção da chuva!!! Uma manhã de domingo bem passada... e com boa disposição, recordando tantos amigos...e foram tantos que cumprimentei...além das recordações muito boas que este clube e traçado me deram...

Quanto ás performances que dizer??' Com "Alma"... o "incombustivel", Jeff, uma máquina de corrida com uma andamento certo e preciso, já lhe chamo relógio suiço... Imata, a recuperar, a alegria de correr recomeça a estar presente... e o Presi, começa a dar "sinais de vida", que alegria ver-te a passar a meta aos 45 minutos... continua!!!

Para finalizar uma "saca do corredor", bem apetrechada por uma garrafa de vinho... quê estavam á espera que fosse powerade?? Isto é o Salgueiros?? queriam que fosse o quê?? Aqui é vinho e mais nada!!!

SALGUEIROS SEMPRE!!!

martes, 7 de diciembre de 2010

Ya me tocaba

Como ya me va tocando una cronica en este blog tan entrañable, pedí permiso para este fin de semana.Sencillamente ha sido un finde increíble acompañado de gente del club.
Después de no poder ir a la comida de Navidad por causas familiares, nos juntamos el domingo cinco locos del club, para compartir un Stage en Melgaço, con nuestro gran mister MourIgor.
Yo iba sin conocer lo que ibamos a hacer, pero algunos ya tenian alguna idea.
Quedamos tempranito, por la mañana y como bien dice Safa, otra vez llegué tarde, aunque esperaron por mí, tampoco fue para tanto. Buen viaje hasta Melgaço comentando nuestras historias y gracias a Beauvais, conocí un gran sitio para entrenar e incluso para pasar un buen día con la familia. Me lo apunto.
Llegamos a casa del mister y después de las felicitaciones por su gran actuación el día anterior en el campeonato de cross. Que bueno que es este tipo.
Nos dirigimos al entreno. Unas pistas espectaculares, en un lugar impresionante y con una rapariga moi guapiña en la puerta.
Empezamos a descubrir algunos la idea del mister para hacer un test. Si un test de Cooper, para controlar nuestras fuerzas o algo así.
Estiramientos, trote suave con mucho frío y lluvia y al tajo.


12min a ritmo fuerte para medir la distancia realizada. Cada uno hizo lo que pudo y como dijo el mister "estades todos como motos, carallo".
Y es verdad este club va muy fuerte.
Terminamos una buena mañana de entreno en compañía llegando a casa justitos para comer.
Dar las gracias a Safa por sus funciones de manager y fotógrafo.


El domingo volvimos a quedar Canido, Beauvais y un servidor para correr en Valga, carrera muy popular y algo dura, para disfrutar otra vez de este gran deporte.
Allí nos encontramos con Miguel y Tartarugo y lo dimos todo para el club.


Si, lo dimos todo, porque la cuesta del km3 se las traía, era dura, dura.

El club volvió a triunfar con la llegada de sus 4 corredores. Si hubiera una clasificación de clubes seguro ganaríamos.



"Eh xaval a donde vas adelantando en los últimos metros a uno del CARMA, ¿estas tonto o que?"

Terminamos la mañana con un buen plato de churrasco y echándonos unas risas con otros corredores.

Hoy vuelta a la normalidad, me vuelvo a conectar al subforo de correrengalicia y veo unas pedazo fotos de otros miembros del club que tiran mas hacia la montaña y me digo:
"Que pasada es el C.A.R. Marisqueiro"


Un placer seguir con vosotros.

miércoles, 1 de diciembre de 2010

Un sueño en New York

El 7 de noviembre de 2010 estaba marcado en el calendario desde finales del año pasado. Junto a mi compañero Mincha (Fernando Abreu) me propuse recorrer las calles de Manhattan participando en el más mítico maratón del planeta. Preparar la distancia realizada por el legendario Filípides lleva su tiempo e inscribirse también requiere una antelación prudencial (la demanda es muy superior a la oferta y hay dos vías para conseguirlo: acreditar marca mínima en los últimos 12 meses o entrar en un sorteo). Se trata de una prueba que supone un importante sacrificio en tiempo y esfuerzo. Esta era la 5ª vez que afrontaba los 42,195 m. Por primera vez seguí un plan de entrenamiento de 17 semanas con la ayuda de otro compañero de equipo y entrenador, Igor (Pedro Gonçalves). Supuso acumular 90 entrenos con una carga de trabajo que fue incrementándose paulatinamente y que me llevó a llegar en óptimas condiciones para el día D. Hasta el punto que el objetivo inicial de 3 horas 15’ me parecía bastante factible y soñaba con las 3 horas 10’. Por supuesto todo con la debida cautela que supone afrontar una distancia de fondo y la multitud de factores que pueden influir en el rendimiento puntual el día de la prueba. En este sentido el maratón puede resultar muy canalla ya que poder resarcirse de unas circunstancias adversas requiere el paso de varios meses para permitir al cuerpo una recuperación adecuada y su consiguiente nueva preparación. En este caso tenía como novedad añadida la larga distancia que separa Galicia de New York con los dos vuelos que había que coger con una escala en Barajas. Nos decidimos por desplazarnos el viernes 5 de manera que el día previo a la carrera fuimos a la feria del corredor a recoger el dorsal, comprobar el perfecto funcionamiento del chip, ojear entre la amplia gama de productos desde textiles hasta alimentación que existían y como no, comprar algunas prendas. La bolsa del corredor que te entregan lleva cosas varias. Productos cedidos por casas publicitarias, desde barritas energéticas hasta una camiseta conmemorativa de manga larga bastante lucida.
La ciudad vive con gran entusiasmo el maratón. Toda persona que se entera que vas a correr al día siguiente te desea buena suerte. Llámese inquietud, nerviosismo, excitación. La cuestión es que normalmente la noche anterior suelo dormir poco y ligero. En esta ocasión había que levantarse a las 3:45 para coger el metro, luego un ferry y después un autobús. Faltando 3 horas para el pistoletazo de salida ya nos encontrábamos en el recinto de espera, situado al aire libre. El día amaneció sumamente frío e intentamos combatirlo como buenamente pudimos haciendo acopio de un café y algo de comer ofrecido por marcas patrocinadoras. Además llevamos ropa vieja que dejaremos cuando empiece la fiesta y que será recogida por una ONG para repartir entre los necesitados.
Acciones rutinarias típicas antes de ponerse a correr son intentar descargar el cuerpo de lastre y estirar. En lo que no cumplimos con el guión previsto fue en calentar. A las 8:30 dejamos en el guardarropa la bolsa en la que dejas la vestimenta con la que abrigarte al terminar y nos encaminamos a la zona asignada por la organización para la salida (en el argot conocido por cajón) y que se organiza en base a los tiempos acreditados por los corredores. A diferencia de otras ocasiones ese lugar es transitorio de manera que faltando sobre 45’ un cordón de voluntarios nos fue encaminando al pie del puente del Verrazano. Tiempo tuvimos pero espacio para trotar no. Lo máximo que logramos es realizar estiramientos.
Sabíamos que nuestro cajón, el número 2, nos permitía salir adelante pero no pensábamos que tanto. Tardamos escasos 6’’ en atravesar la línea de salida. Algo increíble en un evento que reúne a más de 45.000 personas. Antes del pistoletazo que te indica que la fiesta ha empezado escuchamos el himno estadounidense. Escucho a Fernando “dale caña” y como un resorte me dispongo a coger un buen ritmo. Nosotros salimos al lado izquierdo de la mediana del puente. La élite sale por la derecha y unos metros atrás (se debe a que el circuito en los primeros Km va separado y los de la derecha hasta volver a confluir recorren unos metros de menos que se compensan en la línea de salida). Cuando llevo escasos 300 metros pasan por mi derecha los llamados a conseguir la gloria y ya tirando del grupo una leyenda en activo de este deporte: Haile Gebrselassie.
Salgo a un ritmo más fuerte de lo previsto y al terminar el puente y entrar en Brooklyn me desembarazo del chuvasquero y el forro polar y me quedo en ropa de faena. Las piernas y hombros los noto rígidos pero como de pulsaciones voy bien decido seguir con el ritmo que me marca el reloj. Aveces miro para él pensando si estará fallando porque estoy haciendo parciales por debajo de 4’20’’/Km y me pasan bastantes atletas. El ambiente es inmejorable con gran cantidad de gente en las aceras animando a los corredores y cada pocos metros grupos de música amenizando la fiesta .
En el Km 13 enlazo con un compañero de A Coruña que pretende hacer 3 horas. Me dice que prefiere ser cauto en los primeros Km. Comentamos el ambiente increible que estamos viviendo. Paulatinamente mi acompañante aumenta el ritmo y en el 17 decido no seguirle. No me quiero cebar.
La maratón está perfectamente organizada y un gran número de voluntarios nos ofrecen agua o bebida isotónica cada pocos Km.
Poco antes de cruzar el puente Pulaski paso por la media en 1 hora 33’ 18’’ (media sobre 4’22’’/Km). Si consigo mantener este promedio haría 3 horas 6’... pero el maratón solemos decir que no empieza hasta el Km 30 y además las sensaciones siguen siendo de agarrotamiento muscular. Me animo pensando que es algo temporal, que lo importante es que las pulsaciones indican que voy bien.
Atravesado el puente entramos en Queens. Es el tramo menos entusiasta del trazado desde el punto de vista de la animación. Y de repente mi ritmo se resiente y se acercan a 4’45’’. En el Km 24 atravesamos el puente de Queensboro que nos lleva a Manhattan. Sus dos Km de longitud se me hacen durísimos y mi ritmo cae hasta 5’40/Km. Es un tramo en el que se junta el gélido ambiente (los puentes son las únicas zonas del recorrido en los que no hay personas animando, con el cansancio y el perfil arqueado de la estructura que atraviesa el East River. Es un contraste maravilloso entre el silencio que te acompaña al cruzar el río con el griterío con el que te recibe el gentío al entrar en la Gran Manzana. Resulta como un subidón de adrenalina que me ayuda a recuperar el ritmo de 4’45’’ durante el trascurso por la First Avenue. Con todo, la cabeza quiere pero las piernas no responden. Cada Km que pasa el tren inferior va más cargado.
En el Km 31 llega el siguiente puente, el de Willis Avenue, que comunica Manhattan con el Bronx. Por este barrio se corre escasos 2 Km porque se enfila el puente de Madison Avenue que te vuelve a llevar a Manhattan. A estas alturas de la carrera soy consciente que no lograré bajar mi marca personal. Ya no soy capaz de bajar de 5’00/Km y mi pensamiento se centra en mentalizarme haciendo progresivamente la cuenta atrás de los Km que quedan. Pese a los ánimos de la multitud las piernas no quieren. Son como palos rígidos. Lo peor está por llegar en el Km 39 cuando el isquio de la pierna derecha me pega un latigazo que me deja la pierna en el aire. Me tiro al suelo y me pongo a estirar. Al incorporarme compruebo que sigue igual. La frustración me asalta en ese momento. Me tiro al suelo nuevamente y pienso que me tengo que retirar a falta de tan poco. Del público sale un “ángel de la guarda” que me ayuda a estirar. Vuelvo a intentarlo y por lo menos veo que puedo correr con dificultades. Esta es la parte más bella de la carrera. Ya estamos en Central Park y la gente animando está abarrotando ambos márgenes de la calzada. En el Km 40 me paro en un puesto de asistencia sanitaria y me masajean las piernas. Tras unos minutos me dispongo a emprender la marcha y tengo la sensación de que mi musculatura puede romperse en cualquier momento si sigo corriendo. Analizo friamente la situación: si sigo corriendo puede producirse una rotura muscular y el peor enemigo de los atletas en forma de lesión y la inactividad que conlleva en las siguientes semanas. Decido ir andando hasta los últimos metros. Entre el gran número de corredores me pasa Mincha animándome a seguirle per ola decisión está tomada. En los siguientes dos Km mi ritmo supera los 11’/Km.
Cuando atisbo la línea de meta decido entrar trotando. Finalmente son 3horas 34 minutos y 55 segundos de tiempo oficial.
Una marca lejana de mis intenciones pero estoy feliz y es que superar el maratón es una victoria. Traspasada la línea me dan la medalla y una mantatita que se agradece porque el día sigue estando muy frío. Me queda una larga caminata hasta nuestro camión guardarropa (desventajas de estar en el 2º cajón. Voy superando furgón tras furgón y corredores que en ocasiones están bastante peor que yo. Desafortunadamente nuestro furgón tiene una cola importante y toca seguir sufriendo la dura climatología. Finalmente Mincha y un servidor conseguimos abrigarnos y estiramos un poquito y nos hacemos una foto para la posteridad.
Ahora toca descansar, pero poco porque el 6 de marzo tengo una cita con el maratón de Barcelona y en diciembre habrá que empezar la preparación.




PD. Dedicado a mi entrenador, a los seres queridos que ya no están, a mis hijas y sobre todo a mi mujer.


Beauvais

lunes, 22 de noviembre de 2010

III CARRERA SOLIDARIA OSCAR PEREIRO



Creo que a Oscar Pereiro much@s ya lo conoceis de sobra,pero,para aquell@s que aun no tengais esa informacion,Oscar fue el merecido ganador del Tour de France del 2006,la prueba ciclista por excelencia.Ahora,ya en el ocaso de su vida de ciclista profesional,dedica su tiempo,energia y dinero a una de sus pasiones,que al igual que nosotr@s,es la carrera a pie.Como buen aficionado a correr,que mejor que organizando una carrera en su Mos natal,y si a esto le unimos una muy buena causa,como es la de ayudar a la Asociacion de Disminuidos Fisicos y Psiquicos de Mos ( ASODIFISI ),entonces ya tenemos unos ingredientes fantasticos,el resto ,lo ponemos nosotr@s,l@s atletas,encantad@s de formar parte.


La verdad es que el poder de convocatoria de Oscar es importante,buena parte de la elite gallega de este deporte esta presente,que junto a cientos de anonimos atletas conformamos una carrera que esta creciendo año a año,en calidad y en cantidad,y eso es una muy buena noticia,sin duda.
Como no podia ser de otra forma,el Carma estuvo presente,vaya si lo estuvo !!! De hecho es la participacion mas numerosa hasta le fecha,corrieron :
Aguita,banderas,beauvais,cachofoucellas,canido,fran aparicio,fran mallo,igor,jeff,linkinpark,mapleleafs,miguel angel,miguel bm,mincha,papabalooo,pili,raquel,tara,tartarugo,toni y toniofrancia.

Junto con los familiares,y con los compañer@s fifthelement y safardatxo de reporteros graficos,como veis,una buena asistencia !

Una vez vamos llegando al pabellon en Mos donde se realizaba la entrega de dorsales y demas, ( por cierto,excelente organizacion ) nos vamos reuniendo y saludando a l@s numeros@s compañer@s de carreras ,que afortunadamente tenemos por ahi,hasta que va llegando la hora de ir calentando e ir estirando para el inicio de la carrera,como no...antes unas fotos para el recuerdo...y cuando digo fotos,digo varias!!! La tarde amenaza lluvia,y acompañados del frio que ya se dejaba notar,nos dirigimos hacia la salida.

Gracias a una excelente idea del compañero Fernando ( Mincha ),habiamos acordado previamente la idea de hacer la carrera en grupo,dado el caracter solidario de la prueba,aunque permitiendo que aquell@s que quisieran competir fuerte tenian nuestra aprobacion,como asi fue ,y de que manera,con excelentes resultados...pero la idea principal fue la de hacer y compartir esos 10 kms juntos...y el resultado fue INCREIBLE !!!

Fueron los 10 kms mas divertidos,amenos y simpaticos que un@ podiera imaginar..risas y mas risas,comentarios jocosos y cachondeo todo el rato,mientras conservabamos el grupo unido,con algun problemilla por culpa de algun "cabroncete"...no citare nombres..pero todo en un ambiente excepcional de compañerismo.

La gente que estaba apostada a los lados y en los cruces de la carretera alucinaban con nosotr@s,y es que ver a 15 personas perfectamente uniformadas corriendo al mismo ritmo no es muy comun,y encima animando !!...y hay que decirlo,siendo muy animados !!! Y bueno,de forma anecdotica,a todo esto,a un ritmo de 5 mins/km. que no esta nada mal !! Tambien fue interesante la reaccion de l@s atletas cuando ibamos adelantandolos,un@s nos animaban,otr@s simplemente se reian " adonde iran estos ? " se preguntaria mas de un@ !!

Y el momento de desfase total ya vino cuando encontramos a nuestro compi Ruben ( safardatxo ) apostado en el km 9 dispuesto a sacarnos unas fotos...de forma totalmente improvisada NOS PARAMOS DEL TODO y nos hacemos una foto de grupo...una foto que ya queda para la memoria de este club..por ser una idea disparatada que surgio de repente,de forma espontanea....que os voy a decir del resto de la gente que corria,algun@s ni se lo creian...hasta alguien se paro pensando que se habia acabado la carrera o pasaba algo.....cosas asi solo puede salir de unas mentes perversas como las nuestras...fue un momento genial.

Volvemos a la carrera,nos adecentamos,nos reagrupamos y entramos en la meta de Mos aplaudiendo y dando las gracias por la muestras de afecto recibidas con nuestra llegada,una de las llegadas mas espectaculares que servidor a visto.

Pero bueno,el Carma es tan grande,que el grupo unido fue solo una parte de nuestra participacion en Mos,por delante del peloton Carmaniense destacaron 3 compañeros : Miguel Angel,con un excelente tiempo en meta de 36:49 y mejor marca personal en 10 kms,Fran Mallo con un buenisimo tiempo de 38:08 y seguido de una nueva marca personal tambien de Fran Aparicio,acabando en unos tambien excelentes 38:57.


Y especial mencion a 4 compañer@s mas : a Michael ( mapleleafs ),por sacrificar su presencia en el grupo por una causa nobilisima,como es la de ayudar a un compañero de equipo,Evaristo ( tartarugo ) a quien hay que felicitar por ese pundonor que tiene y que tanto le admiramos,ese gesto al entrar en meta y dedicarselo a su mas fiel fan dice mucho de una persona noble como pocas.Seguro que alla donde se encuentre,esta muy orgulloso de ti Evaristo,como nosotr@s.

Un poco por detras,nuestra compañera Pili,en su retorno a la competicion..y que decir de esta mujer ?...que he entrenado poco ?...y que ?..acabo los 10 kms como sea...vamos !!!....un ejemplo para tod@s.Y como nos vamos a olvidar de nuestra querida Angeles ( Tara ),los calificativos ya se quedan cortos,y entrando en meta levantando los brazos como lo que es,una campeona !!!!

Tambien una especial reseña para Auxi ( fifthelement ) y Ruben ( safardatxo ) por aguantar bajo el frio y la lluvia para animarnos y hacernos unas fotos,que seria se nosotr@s sin ell@s !! .Igualmente agradecer la presencia de los familiares,una labor que muchas veces no valoramos suficientemente pero que tiene mucho,mucho merito,asi que desde aqui ,un enorme abrazo para ell@s.

La familia Carma esta mas fuerte y viva que nunca !!!

ps: A titulo personal,me siento enormemente agradecido y orgulloso de formar parte de todo esto,me eligisteis para ser un poco la cabeza visible de esta locura,pero NUNCA imagine que iba a disfrutar de momentos tan maravillosos como los que estoy viviendo,asi que GRACIAS a tod@s de corazon,las tardes como la del sabado pasado son inolvidables y estaran siempre en mi memoria !! Ahora,a repetirlas !!!!












miércoles, 17 de noviembre de 2010

S. Martinho by "MOUR"Igor



"No S. Martinho vai a Adega e prova o teu Vinho"




Mais uma corrida, mais uma representação do CARMA... a NEGRA ESTÁ SEMPRE PRESENTE!!!



Corrida em Ourense é sinónimo de "molha" assim foi na Maratona, assim continuou nos 10.000...O dia acordou bem chorão e prometia ser uma corrida "molhada" (wet race) e o S.Pedro foi clemente durante boa parte do tempo... ("cunha" de S.Martinho??)... acabando por brindar os participantes com uma chuvada bem fria no final em jeito de banho refrescante (e bem refrescante) aos atletas...

Uma participação que no meu caso se saldou por um plano de recuperação pós-cross do dia anterior, tão relaxado que só dei conta dos quilometros quando já decorria o 7º, assim dá gosto... e com anedotas (eu e Imata) pelo meio...

Habituei-me a ver S.martinho de Ourense com uma participação numerosa, espectacular, que dá um colorido unico às ruas desta cidade banhada pelo "nosso" Minho, um cidade linda que fica ainda mais bonita com o som das sapatilhas no asfalto e com uma moldura humana digna de uma grande prova internacional...memorável... tal como memorável é a participação do nosso clube... um exemplo de camaradagem e companheirismo que fazem deste clube uma familia....

Apenas se me permitem um reparo à organização... bem sei que a prova é gratuita e que dado o nº elevado de atletas a organização da mesma será complexa... agora nada justifica que ano após ano se verifique o caos que se instala à chegada.A confusão e "cola" inerente na chegada serão perfeitamente evitáveis com pouco mais de organização... para quando uma saca "do corredor"?...evitava atrasos e aglomerados após um esforço de 10km... este ano à chuva... a rever...

Proxima estación....Mos

Sabado 20 de Noviembre
Hora:5 de la tarde
Lugar:Pabellón Oscar Pereiro
Una marea negra se avecina en ese momento,la prevision dice que 21 CARMAdienses, luciran la CARMiseta 2.1 en dicho evento deportivo.
Se prevee que la velocidad de la marea negra sea un CARMAtrote de los de trotara y charlar.
Proximamente fotos.

martes, 9 de noviembre de 2010

7ª MARATONA DO PORTO 2010 by Canido

La 7ª maratón de Porto coincidió este año con el día 7 de noviembre, la fecha quedara muy bien memorizada para algunos de los miembros de este club, ya que han batidos sus marcas personales.

Como ediciones anteriores se corre el Maratón, la Family Race y Andaina, el Carma ha participado en las tres modalidades.

Quiero empezar por los representantes en la Maratón: Agüita, Jeff, Toniofrancia, Raquel (recién incorporada al El día amaneció algo tristón, lluvia fina y con rachas de aire fuerte, todo presagiaba que lo íbamos a pasar muy mal durante la carrera, salimos del hotel oficial a las 8:00 de la mañana allí nos recoge un autobús de la organización, en otro iban los llamados a ganar la carrera la elite, nos dirigimos a la salida escoltados por la guardia republicana (policía nacional).

Ya en la salida, se palpa un ambiente a maratón, mucha gente de aquí para ya, calentado, estirando, sacando unas fotos de grupos, etc.…equipo) y Canido.

En la Family Race: Igor, Linkin y Tara.

En la Andaina, participo un gran número de miembros del club, Auxi, Pili, Xana, Fermino, Safardatxo,algunos de ellos con sus respectivas familias.










Los maratonianos y family race.

De izq. a dcha.: Canido, Tara, Igor, Linkin, Toniofrancia, Agüita, Raquel, Jeff

Estamos situados en la salida, por mi parte después del calentamiento pierdo al resto de mis compañeros y estoy solo, dan la salida y allá vamos la suerte esta echada no ahí vuelta atrás.

Empezaba mi 4ª maratón en dos años, objetivo en mente, bajar de 4h y si el cuerpo me lo permite tratar de mejorar mi marca que es 3h 45´,en los dos primeros Km. voy disfrutando del ambiente que ahí en las calles animando a todos los corredores.

Al poco de empezar un chico me comenta que tiempo tengo pensado realizar, le digo que voy a tratar de ir a 5min el Km. asta donde el cuerpo aguante, es portugués y me comenta que es su primer maratón, le comento que para ser el primero que no piense en el reloj que disfrute de la carrera, decide venir conmigo y yo se lo agradezco ya que yendo con compañía se hace mas amena la carrera.

Al pasar por el estadio de Boavista , me pasa Raquel y Jeff, los veo que van muy bien y nos deseamos suerte, el tiempo meteorológicamente mejora, deja de llover empiezan a abrirse grandes claros y sale el sol, el viento sigue pero de momento no se nota, dentro de mi algo me dice que puede ser un buen día.

Van pasando los Km., me siento muy cómodo con el ritmo de 5min el Km. ya que los estamos clavando, el amigo portugués sigue a mi lado, sinceramente lo miro también muy cómodo, ya que seguíamos charlando muy distendidamente y no lo noto fatigado.

Al pasar la rotonda del fuerte do Queijo nos cojee Linkin, que iba para la carrera de 14km, nos saludamos y nos anima, el sigue ya que estaba llevando un buen ritmo, mi buen amigo el portugués y yo seguimos a lo nuestro charlando y disfrutando de la carrera.

Por el km10 empieza una de las partes adoquinadas típicas de Portugal, uno de mis mayores temores por sobrecarga de gemelos, este año me doy cuenta que es menos que el anterior para mi una alegría, la carretera pica hacia abajo pero esto no significa que tengamos que ir mas rápido, sino con cabeza tratar de mantener el ritmo constante.

Nos vamos aproximando a uno de los lugares de paso mas bonitos del recorrido que es el puente de D.Luis, uno de los emblemas de Porto, ahora tocaba pasar a la otra orilla del río Duero, mucha gente animando a los corredores, en este tramo al ser de ida y vuelta por la misma calle, uno ya empieza a fijarse en los corredores que llevas por delante, puedo ver como van colocados mis compañeros, el primero en es Agüita, le animo y le aplaudo, lo veo con buena cara y buen ritmo, creo que puede conseguir su objetivo, al poco rato veo venir a Raquel y Jeff también los animo, llevan muy buen ritmo.

Voy cómodo, contento y animado, ya que van pasando los Km. y me siento con mucha fuerza, en el km20 damos la vuelta, volvemos hacia el puente de D.Luis al girar y llevar unos metros veo venir a Toniofrancia, lo saludo y animo, pienso que puede darnos caza ya que no le llevamos mucha distancia, nos aproximamos al puente cerca de donde estaban los padres y la mujer de Toniofrancia, me animan y aplauden vaya me crezco, les digo que Toniofrancia esta a llegar.

Estamos en el km25 antes de entrar en el puente de nuevo, tenemos un pequeño repecho mi amigo portugués tira de mi, recuperamos en el puente le digo que tal va y me responde que lleva un pequeño dolor en una pierna, dice que no es nada, quiere seguir al mismo ritmo, yo francamente me empiezo a temer que no llegara conmigo a meta.

Del 25 al 32 el recorrido vuelve a ser de ida y vuelta por el misma calle, vuelvo a ver a mis compañeros y nos animamos mutuamente, sigue Agüita por delante de Raquel y Jeff pero les lleva menos distancia.

En el km28 me temo lo peor, miro que mi amigo y compañero de carrera asta ese momento no va bien, ya que le cuesta mantener el ritmo, voy con el asa el 29 pero veo el reloj y subimos el ritmo a 6min el Km., le pregunto como lo lleva, me dice mira venir al hombre del mazo, le doy ánimos y que trate de llevarlo con calma, me hubiese gustado quedar con el y ayudarle a llevarlos 13km que restaban.

Mi cabeza me decía que podía ser un gran día y que debía tirar para delante, entonces voy y me pego a una chica, que nos llevaba toda la carrera unos veinte metros, pienso que es la mejor opción para seguir manteniendo el ritmo.

Por el km35 la piernas ya empiezan a quejarse, el reloj se queda sin pila, no se que ritmo llevo, ya no tengo la compañía de la chica por que la dejo atrás, el viento sopla en contra, son mis tres Km. malditos, tengo que parar para estirar, por la cabeza me pasa de todo, me centro y pienso en positivo quedan 4km para la meta.

Después de mi mal momento, en el cual la chica con la que fui durante unos Km. me pasara, saco fuerzas no se de donde pero voy a tratar de cogerla y entrar con ella.

A tan solo tres Km. de meta me espera Linkin para acompañarme asta la meta, este gesto me dio un plus de fuerza, viene conmigo durante 1,5km, ya que le digo que tengo mi objetivo cerca (la chica), prefiero que espere a Toniofrancia y lo anime por que al parecer tenia algún problema.

Estoy a pocos metros de la meta los aplausos, ánimos de la gente, de la gran familia que es el Carma, allí estaban todos dando fuerzas para los últimos metros, recuerdo que antes de entrar en meta alzo los brazos y me siento muy a gusto, batí MMP en Maratón 3h 41´11´´.

Por dentro me siento aliviado, lleno de alegría, mi 4ª maratón y siempre bajando marca, entrenamientos, recuperaciones después de los maratones etc., esto quiere decir que el trabajo se esta realizando bien, por ello debo seguir en la misma línea y en el próximo seguir mejorando.

Tras recoger medalla, obsequios, me uno al grupo de la familia Carmista e intercambiamos opiniones y vivencias.

Aquí os dejo los resultados del los Maratonianos del C.A.R. MARISQUERO

233º 361 RAQUEL F F20 POR 00:04:38 03:15:21

234º 798 JEFF M M20 ESP 00:04:38 03:15:25

240º 1167 AGUITA M M50 SPA 00:04:38 03:15:34

583º 1183 CANIDO M M20 SPA 00:05:15 03:41:11

680º 1143 TONIOFRANCIA M M50 SPA 00:05:24 03:47:39

Desde aquí felicito a todos los que habéis contribuido a otro magnifico fin de semana en Porto.

Poniendo los principales valores de esta familia que son: compañerismo, convivencia, pasarlo bien, tratar de que todo aquel que sea o no del CARMA se sienta como en su casa.

Viva el C.A.R. MARISQUEIRO.

Fotos






lunes, 8 de noviembre de 2010

Maratona de Oporto


Cronica de un "andarin" by Safardatxo
Tras un madrugon por no haber podido hacer noche en Oporto,llegue con Tara y familia al Hotel del equipo,alli tras desear suerte a los maratonianos y los de la Family race,los andarines hizimos una pequeña concentracion en la recepcion del hotel (que sofas mas comodos)
Salimos en 2 coches hacia el punto de salida de la andaina,tras un pequeño tramo del rally Dakar,aparcamos y fuimos a la salida/meta de la andaina y maratona y family race.
Tras una espera larga pero entretenida,donde pudimos disfrutar de la llegada de Igor,LinkinPark y Tara,salimos todos en amor y compañia en la andaina:
Linkinpark,Fifhtelement,Tara,Bruno,Yolanda,Gerardo,Pili,Andrea,Igor,Xana y toda la familia,que desde hace un tiempo,tambien son nuestra familia
Tras un comienzo lento en la andaina,me situe en el grupo cabecero de los andarines del CARMA,usease,Tara,Bruno,Pili,Andrea y yo,el ritmo lo llevaban Tara y Pili,aunque a esta ultima la teniamos que frenar para que no llevara un ritmo demasiado rapido,pero mientras la frenabamos,Tara aprovechaba y subia el ritmo.
Tras un gran paseo por Oporto,pasando por el Estadio do Boavista con sus impresionantes gatos,
alguna oficina de nuestros Patrocinadores,Montepio y hasta el autobus de las "galiñas" do Benfica.
Cuando ya enfilamos la recta de meta,note una pequeña molestia en el pie,era de esperar,pero aun asi llegue a meta,en buena compañia,y contento,habia conseguido MMP en la Andaina.
Tras beber un poco de un liquido verde isotonico,no voy a decir marcas,claro esta,nos pusimos en posicion para esperar a los maratonianos.
Tras una espera entretenida,vimos aparecer al "gran" fichaje Raquel,seguido de su pupilo Jeff,y pocos segundos despues los seguia Aguita.Pasado otro rato vimos aparecer a Canido.
Tras hablar con ellos despues de su brillante carrera,nos dispusimos a cojer el bus que nos llevaba al hotel.Camino del bus,vimos que acababa de llegar el compi TonioFrancia,un saludo y seguimos para el bus.
Tras dejar el hotel,nos fuimos a comer,ojo al dato:
Corrieron 7 y comimos 26,como se explica esto,que el CARMA es mas que ir a correr
Tras una buena comida,rica y con fundamento,Tara saco un postre casero que habia realizado en casa,le puso unos palillos y sorpresa,ibamos a celebrar mi cumple,encerrona total,tras escuchar la version española del cumpleaños feliz,toco la version Portuguesa,mas bonita sin dudarlo y tras comer un poco de la deliciosa tarta,nuestra familia portuguesa me hizo un obsequio,el cual no voy a decir por no humillarme publicamente en este blog ,jejeje
Tras tomar los respectivos "cafeses" e infusiones toco despedida y vuelta a la realidad fuera de las carreras
Moito obrigado a todos pola xornada en Oporto (e moitos abrazos para os amigos Portugueses)
San Pedro (patron do C.A.R.Marisqueiro)

jueves, 4 de noviembre de 2010

Fin de semana CARMAratoniano

Este fin de semana,sera uno de los mas competitivos para los miembros del C.A.R.Marisqueiro y para mas inri en distintos frentes
El dueto Beauvais y Mincha competiran en el ING Maraton de Nueva York,alli correran con un "amigo" del club,Haile Gebreselassie ,y con Edison Peña,ademas de un "feixe" de gente
El capitalino,Cachofoucellas , correra en Zaragoza,esperemos que pueda terminar,ya que anda con molestias
En nuestra 2ª casa,Oporto,correra o andara,una gran cantidad de miembros del CARMA:
Canido,Jeff,Agüita y TonioFrancia (Maratona),Igor,Linkinpark,Tara (Family Race),y Fifhtelement,Pili,Xana_75 y Safardatxo (Andaina)
Asi que ante este despliegue de gente,el CARMA tiene que tirar de logistica,digna de los grandes Clubs,estamos hablando del CARMA bus y del Carma Force One

Asi que,ante este fin de semana tan deportivo,MUCHISIMA suerte a tod@s!!

miércoles, 3 de noviembre de 2010

XXXIII CARREIRA PEDESTRE GRUPO CORREO GALLEGO 2010 (o sea, la carrera de Santiago) por Papabaloo


Siempre me ha gustado correr con un poco de lluvia, y sentir que el agua te cae en la cara mientras devoras kilómetros, así que el sábado me acosté tranquilo, pues aunque estaba lloviendo y las previsiones, (meteogalicia, eltiempo.es, elpais.com, telediario, noticias cuatro….) daban lluvia para el día siguiente en Santiago, mi natural optimista me decía: “malo será, David. Al final serán sólo cuatro gotas, y justo antes de la carrera”.

El caso es que el viaje hasta Santiago me hizo ver la realidad. Íbamos a tener agua para aburrirnos. Así que como no es recomendable correr con paraguas y botas de goma, antes de salir del aparcamiento de San Clemente decidí la indumentaria apropiada, es decir, la misma de siempre. Me preguntaba si habría mucha gente que correría con su camiseta o harían caso a la organización y se pondrían la camiseta conmemorativa de la carrera. Fuera como fuese yo lo tenía claro. Mis queridas Mizuno y por supuesto, la equipación oficial de mi equipo. Que la negra es mucha negra, oiga.

Calentando (o intentándolo) me encontré con Mincha, con Canido y con Tara. Hablamos un poco y nos deseamos suerte.

A las 10 en punto dieron la salida. Nada nuevo. Tanta gente intentando correr al mismo tiempo siempre hace que no puedas coger tu propio ritmo hasta pasado un buen tramo. De todos modos este año no lo he notado tanto. El hecho de que la salida sea cuesta arriba y en una calle ancha creo que hace una pequeña selección, y va poniendo desde el principio a cada uno “en su sitio”.

Subiendo este primer tramo de Xoan XXIII me pareció oír los ya tan conocidos “cánticos guerreros” de la gente de la BRILAT o de la Escuela Naval. Sin embargo no volví a escucharlos en toda la carrera. ¿habré ido muy rápido o es que los militares que participaron en la carrera se “desmilitarizaron” un poco (o sea, se civilizaron)?

En los primeros kilómetros la carrera discurrió tranquila y sin sorpresas. Agua, agua, mucha agua.

A la altura del km 5 aproximadamente oí una voz a mi lado que decía “ese Carma…”. Era Jotaeme, y juntos fuimos un ratillo, justo hasta la subida de Santiago de Chile, donde nos separamos. Antes le pregunté su nombre, para confirmarlo y ponerlo bien en esta crónica.

Las cuestas no se me dan muy bien, pero esta primera, así como su continuación en Rosalía de Castro no me supusieron un gran problema. Pongo la reductora y…voy subiendo. Además, esta cuesta no es como para dar problemas, esta zona la conozco y sé que no es muy larga, y luego viene el descanso de entrar en la zona deportiva…

Pero el problema para mí llegó en las novedades de esta edición. Por motivo de las obras en no sé qué calle, el recorrido se ha desviado este año y de repente, cuando voy cogiendo otra vez un ritmillo cómodo, me encuentro con la cuesta de San Francisco. No es muy larga, pero tan empinada, tan de repente y tan inesperada…. La subo, vale, y luego la bajo (rúa dos castiñeiros, con aquaplanning incluido), pero me quedo tocado esperando la cuesta de Vite.

Y Vite que no llega. Se me hizo larguísimo el trayecto hasta allí. Y una vez que llegué… pues como siempre. Larga, pero bien. Como ya dije antes, pongo la reductora y hasta arriba. Y una vez que llegué, a recuperar un poco la respiración y el tiempo perdido (tanto que el último kilómtero lo hice en menos de 4’, algo nuevo para mí)

Y como siempre, entrar en la zona vieja de Santiago no tiene precio. Correr por estas calles es una maravilla, sobre todo, para mi gusto, cuando llegas a la “praza de Toural” y enfilas a “rúa do Vilar”, donde ya ves la torre de la Berenguela (este año con luminaria encendida), giras Fonseca y entras en el Obradoiro, aunque este año la plaza estuviera un poco deslucida con ese armatoste/altar/escenario que han montado para la semana que viene para la visita de no sé quién.

Y otra novedad este año. La llegada no supone tapón detrás del palacio de Raxoi. No sé cuál es la razón, pero desde luego se agradece, con la que está cayendo, lo que menos apetece es quedarse quieto.

Avituallamiento, familia, ropa seca, café (como decía aquel, “con leche o con leite, pero que estea ben quentiño”)… y al llegar a casa comprobar los resultados de los compañeros del mejor club de atletismo que conozco.

CANIDO (54:19), PAPABALOO (57:23), MINCHA (57:40), MIGUEL (57:41), KHENE (1:03:28), TARA (1:16:06), TARTARUGO (1:29:10)

Felicidades a todos. Nos vemos en otra

miércoles, 27 de octubre de 2010

II Bilbao Night Marathon

Podo prometer e prometo que levaba tempo desexando correr esta carreira. Para ser máis exactos algo máis dun ano. Dende que elexín correr en Porto en troques de facelo en Bilbao que lle tiña moitas ganas... e por desgraza vou seguir téndollas cando menos un ano máis.

O adestramento non foi tan serio e racional como o que me levou a maratona de Madrid, pero tampouco estaba tan mal de forma. Como moito podo decir que me pasei facendo o burro polos montes de Chandrexa de Queixa e que iso me producíu unha pequena lesión no sóleo da perna esquerda.

Unha semana antes tiven un trancazo, pero a base de ibuprofeno, paracetamol, xarope para a tos e moita auga conseguin recuperarme para esta proba.

O que peor fixen foi agardar a que fallaran dúas semanas escasas para mercar unhas zapas novas... e inda por enriba mércoas con control de pronación... o que seguramente faría a adaptación ainda máis duradeira. Como a verba non é un ben escaso no meu repertorio lingüístico decidín tentar unha adaptación express... usaba as zapas novas para traballar, para andar por casa, para adestrar... faltoume ir con elas á BBC (ós banquetes, ás bodas e ás comunións).

¿Qué pasou? Que levaba unha semana con molestias no entorno do xeonllo e o día anterior á proba tiven que voltar do traballo a casa para cambiar o calzado, xa que non aguantaba coa dor. O problema foi que agardei demasiado a tomar esta decisión, como logo puden comprobar na miña propia pel.

O día da carreira todo parecía conxugar a verba "éxito" xa que a temperatura era moi agradable (durante a proba oscilou entre 16 e 17º), nen chovía nen semellaba ter ganas de facelo, a brisa era moi doce, os ánimos inmellorables e o ambiente de festa vivíase pola cidade.

A feira do corredor era, por decir algo, absolutamente testemuñal (como que era máis pequena que a da MM Sportzone) e feita nunha carpa inchable. Nembargantes a zona de saída levaba horas ou incluso días sólidamente preparada. A bolsa do corredor tiña, aparte dos imperdibles, o chip, o dorsal e unha brida, unha mochila bastente chula e práctica. Noutro posto caeron tres revistas de deportes (unha de atletismo, claro) e pouco máis.

Baixoume un amigo ao centro a iso das sete e media coa intención de aparcar perto da chegada. Quedamos en que, cando eu rematara, voltaría ó mesmo lugar para levarme á súa casa. Mentres eu facía a carreira él vería a saída e logo voltaría coas mulleres e cos nosos fillos respectivos. Tempo tería de sobra, segundo as espectativas iniciais, ata as 12:30 horas da noite en que, como moi cedo, estaría chegando á meta.

Sobre as 20:30 comezo a estirar e quentar pola beira da ría do Nervión. Nada máis comezar noto que o xeonllo non vai ben e dame a sensación de que sufrirei algo ata que quente (sobre o km. 6, como me pasara nos derredeiros adestramentos pero calara) e deixe de molestar. O que non teño tan claro é se aguantará tantos km. xuntos. Xa veremos.

Faltando dez minutos achégome á banderola que marca as 3 h. 30' (o meu obxectivo ideal) e poso para a foto. Un pouco máis adiante unha parella está disfrazada de peluche... ¡¡menos mal que só van facer a media maratona!! O ambiente é insuperable, pero chega a hora en non saimos. Pitidos. Pasan os minutos. Berros. Máis tempo. Abucheos. Por fin dan a saída con 12 minutos de retraso. Bengalas nos primeiros metros do percorrido e fogos de artificio un poucou máis adiante, nunha ponte que esa mesma noite sería fundamental para min: a pasarela peonil Padre Arrupe.

O primeiro km. faise imposible adiantar, así que disfruto do momento, da noite, do ambiente, dos berros e ánimos dos familiares e amigos. No segundo kilómetro xa se corre abondo e comezan as dores na perna esquerda, pero confío en que sobre o sexto me deixen tranquilo. Pasamos a Gran Vía arriba e abaixo, abarrotada de xente. Da gusto correr con este ambientazo. O ritmo alegre, sobre 4' 35''/km., faime pensar que haberá que ir baixando pouco a pouco a un paso máis razonable, pero xa estamos baixando cara á bocana da ría e todos o santos axudan. No sexto kilómetro paran, efectivamente, as molestias na perna esquerda, así que todo vai vento a favor.

Chegando ao km. 11,5 voltan xa as lebres que van diante de todo (eles levan xa case 17) e un pouco máis adiante crúzome co famoso Patxi Ros "o nudista" (do que xa oíra falar cando fixen a Behobia-Donostia e que da nome á famosa carreira nudista da praia de Sopelana) que o ano pasado rematou a primeira edición desta maratona en nada menos que 3h. 04' (posto 81), e que esta vez corría en compañía. Outro detalle curioso foi o dun corredor que fixo toda a carreira disfrazado de "Spiderman" con carapucha incluída... hai polos opostos.

Todo ben á volta ría arriba e ata pasada a media maratona, outra vez no Guggenheim. Aquí se queda máis da metade da xente e, de súpeto, quedamos só os elexidos para a gloria... ou a derrota.

A subida do km. 22 fíxose máis dura que cando era a do primeiro, pero nada facía presaxiar a catástrofe. Proba superada. A Gran Vía de novo, pero esta volta considerablemente máis valeira, axudou a recuperar forzas. Nembargantes, no km. 26, a carón do Parque de Dª Casilda Iturrizar, tiven que parar a estirar porque as dores voltaran á miña perna esquerda. Volto á carreira e a costa abaixo facilita a reincorporación. No km. 27, vexo que non vai nada ben a cousa e que pinta bastante negra, pero ainda non penso no abandono, e iso que estou a un paso da zona de meta.

De súpeto escoito detrás miña decir; "Olha. Montepío!". Volto a cabeza e miro a dous homes, un deles evidentemente é portugués porque leva as cores da súa bandeira na camisola. Dígolle que, en efecto, é o Montepío que coñecen. Pregúntanme que de ónde son e dígolles que de Vigo. Alucinan un pouco e comento que ademáis levo tamén comigo os restaurantes "Filha da mae preta" e "Peza Arroz" da Ribeira do Porto. Os seus ollos son coma pratos pero respostanme que eles son de Porto e coñecen o lugar. Seguen adiante e comentan que pretenden facer 3 h. 30'. Desexanme sorte e boa viaxe de volta. Contestolle que o mesmo para eles (por si acaso). Xa sei que eu non vou chegar no tempo previsto, pero ainda penso en chegar.

Pasamos de novo a ría pola Ponte do Areal, a carón do Teatro Arriaga temos isotónicas outra vez. Ainda sorrío e vou chocando mans de nenos e nenas de cando en vez (levo chocado centos de mans en algo máis de dúas horas, como comenta o animador e Dj. que hai nesa zona) pero no km. 29,5 teño que volver a parar para estirar. As dores son cada vez máis intensas e comezo a dubidar sobre cómo rematarei a proba.

Volvo, despois duns minutos, a renquear pola marxe dereita da ría, por diante do Concello de Bilbao e non vexo o seguinte momento de parar. Pola miña cabeza xa madura a idea do abandono e ollo con avidez a ponte Zubizuri do famoso e polémico arquitecto Santiago Calatrava. Avanzo malamente 500 metros e volvo a parar.

A perna dereita non ten problema, pero a esquerda semella un "colgajo" que vai porque non lle queda outra. Atópome en terreno illado e teño que seguir, cando menos, ata a pasarela peonil que une a Universidade de Deusto (marxe dereita) co parque que hai diante da nova biblioteca da mesma (marxe esquerda) do prestixioso Rafael Moneo. Chego ata ela e cruzo a estrada cara á ría. A xente que hai perto da pasarela anima aos corredores que seguen pasando. Eu avanzo case entre bágoas e subo como podo, pasiño a pasiño, chanzo a chanzo.

Vexo a hora e calculo que, indo con moita calma xa que pouco máis vou poder facer, ainda teño 50 minutos ata que me veñan recoller e probablemente me colla o frío. Así e todo non me queda outra saída que abandonar. Seguir podería acarrear a rotura dalgún tendón ou un desgarro muscular e iso son moitos meses en dique seco. Como dí a frase que atribúen a Maurice Maeterlinck "El dolor es inevitable, el sufrimiento opcional", así que eu opto por un futuro non demasiado lexano correndo a cambio dun presente triste e intelixente.

Chego á zona de meta e pído auga (aclarando que me retirei) e danme unha bolsa completa (mazá, auga, isotónica, ensalada de lata, brik de caldo, bocata, cereais... ¡¡mimadriña!!) e ofrecenme unha medalla de "Finisher" que inicialmente rexeito. Pensoo mellor e acéptoa como regalo para os meus fillos e como recordatorio para que o vindeiro ano non esqueza que teño unha cita ineludible coas rúas desta fermosa e acolledora cidade do norte.

Os primeiros 20 corredores xa chegaron e síntome fora de lugar. Baixo a cabeza e busco o camiño de volta ó punto de encontro. Pola rúa unha muller duns 70 anos que vai co seu home do brazo pregúntame asombrada se xa rematei. Confeso que non; que a perna esquerda pedíu papas e que outra vez será. Desexanme moita sorte e penso que non estivo mal a experiencia e na amabilidade do pobo vasco. Chego ao punto de encontro con 20 minutos de adianto e comezo a estirar. En 10 minutos vexo o coche do meu amigo e cando me asomo á ventá para falar con él a miña perna esquerda ten espasmos que non controlo. Abrígome e, co rabo entre as pernas, volto a casa con máis sede que fame, con máis cansanzo que se tivera rematado a carreira. ¡¡¡¡O que fai a adrenalina do éxito!!!!


Os meus "amigos" portugueses tampouco conseguiron o seu obxectivo. Así e todo, chegaron moi contentos. Cun pouco de sorte poden volver a intentar o asalto ás 3h. 30' en Porto dentro dun par de semanas.


Fotos: todas obtidas da web da propia carreira.