miércoles, 24 de marzo de 2010

Ya esta aqui !!


Por cuarto año consecutivo,lo que comenzo casi como una chaladura,se repite." Porque no entrenamos exactamente la carrera de la Vig Bay ? "... " tal cual es la carrera ? " " claro !! "... ¿¿ A quien se le ocurre meterse en un "embolao" de esta magnitud ??....aguas,powerade's,dorsales..coches..animos,fotos,caras de sorpresa en Baiona...y lo mejor..risas y caras de haberlo pasado bien....vale la pena ??...pues si !!

El primer año serian ( como mucho ) 5/6 personas...la segunda,algo mas..ya en la 3ª la cosa se disparo....29 personas...y en la 4ª ??....ya estamos rozando las 100 personas...donde esta el limite ??...no lo sabemos.....pero el Carma pondra una vez mas toda la carne en el asador...y no defraudara...os lo aseguro !! El lunes proximo tendreis el resultado aqui....y como dijo el grandisimo Groucho Marx : " estos son nuestros principios,si a Ustedes no les gustan...tenemos otros ".

lunes, 15 de marzo de 2010

Barcelona

Mi crónica del maratón de Barcelona.

Me levanto a las 5:30 me doy una ducha para espabilar, después paso al desayuno tomar un plátano y unas magdalenas todo esto en la habitación pues en el hotel no daban el desayuno asta las 6:30 donde tome una taza de leche con mantecados y un zumo de naranja.






A las 7:00 salimos del hotel para coger el metro y dirigirnos a plaza España donde quedara con Agüita y Mincha a las 7:45, nos saludamos comentamos que tal estábamos de ánimos y nervios y sacamos unas fotos.
Nos dirigimos a la salida, donde Agüita y Mincha se colocaron en el cajón de tres horas a tres treinta y yo en el siguiente, cuando estoy colocado caliento un poco estiro bien.










Mientras estaba esperando a la salida de la carrera se me pasaba por la mente mil cosas, entre ellas ir tranquilo y tratar de hacer los primeros kilómetros a 5´ el Km.

La salida, se fue andando asta que pase con tres minutos de retraso con respecto al primero, hasta el Km. 4 mi ritmo era de 5´ el Km. mas o menos con lo cual estaba yendo según lo previsto, estábamos empezando a calentar todavía, del km5 al 14 todos por debajo de 5´, las sensaciones eran muy buenas y por la cabeza me pasaba lo de tratar de llegar en 3h 30´ aunque sabia que seguir a ese ritmo toda la carrera seria difícil, pero no me desanimaba, del 14 al 21 fui mas cauto y casi clavaba los tiempos en cada Km. que pasaba era de 5´ el Km., el paso del 19 al 20 veo pasar a Agüita y lo saludo, al pasar por el Km. 21,195 hago un tiempo de 1h 43´44´´ se que voy bien ,observo que unos chicos llevan mas o menos un ritmo parecido al mío y me pego a ellos por que se que en las anteriores maratones que corrí lo pasaba mal del 24 al 35,por eso trato de que alguien me marque el ritmo para no decaer, son franceses y hermanos voy con ellos asta el Km. 29,5 , ya miro que las piernas no van como al principio, en el km30 estaban los seguidores nuestro, ahí animándonos y sacándonos fotos cosa que agradecí mucho porque estaba en un momento flojo, mí ritmo era un poco mas lento en el Km. 33 tengo que ir andando unos minutos pues me dolía el gemelo izquierdo y para ir bebiendo, reanudo la carrera, el Km. 35 miro para el reloj y me decía a mi mismo, esto esta hecho hay que tirar para delante que solo quedan 7 Km. y eso no es nada a partir del 39 pongo mirada al suelo y digo para i voy a hacer buen tiempo y el objetivo esta cumplido y vuelvo a situarme en 5´ el Km., cuando paso por el cartel de 42 Km,





la emoción es tal la que llevo que casi rompo a llorar y mas aun cuando miro el reloj de la meta pues sabia que había hecho una muy buena maratón, entro en meta satisfecho por lo que había conseguido no ahí quien me quite la sonrisa de la cara, cojo la medalla el avituallamiento y busco donde sentarme estirar un poco y saborear el momento.

Encuentro a mi padre me felicita y me voy cambiando la camiseta para que no me coja el frió, mí padre me dice que nos esperaban en el hotel donde se hospedaba Agüita y familia, al llegar Pili, Andrea, Yolanda y Gerardo me felicitan, llaman a Agüita y Mincha para que bajen para sacar una foto todos juntos pero estaban ya duchándose, deciden sacármela a mi solo.





Resaltar que me a gustado mucho la carrera, porque te pasa por todos los monumentos de Barcelona cosa de agradecer para el que nuca estuvo, el habiente que había en toda la ciudad, en especial la salida, llegada, torre Edgar, y arco del triunfo, donde nos han aplaudido y dado ánimos sin descanso.

Saludar y darles las gracias a los familiares de Agüita y a los que habéis llamado por vuestros ánimos.

domingo, 14 de marzo de 2010

Un CARMA I - RRE- PE - TI - BLE

Hoy, por diversas circunstancias que no vienen al caso, me quedé más sólo que la una dispuesto a "comerme" los 24 km. que me mandaba mi entrenamiento para el MAPOMA 2010 como si la cosa no fuera conmigo. A las 10 en punto ya tenía claro que no iba a aparecer nadie, pero esperé un poco por si algún despistado se dejaba caer por el VERBUM, y a las 10:10 empecé a trotar.

La mañana estaba fría (12º marcaba el termómetro de la farmacia de la curva de Mide a la ida y 13º a la vuelta) pero el sol lucía en todo su esplendor, y si la conversación conmigo mismo hubiera sido más entretenida habría sido una mañana impresionante: mar azul, cielo azul, mallas negras y anaranjadas y camiseta negra y anaranjada... cinturón de hidratación con cuatro botellitas de 150 ml. y barrita de cereales para el km. 15 aproximadamente.

El objetivo, aparte de llegar, era no subir de 140 p.p.m (pulsaciones por minuto de media, claro, ya que dado el perfil del recorrido es prácticamente imposible no tener picos de 150 o más pulsaciones por muy lento que se vaya) y desde luego que lo conseguí, ya que finalmente fueron 139 las pulsaciones que tuve de media (con picos esporádicos de 155... aunque lo más habitual rondaba las 138-141 pulsaciones).

La ida: fácil

La ida hacia Bayona fue bastante cómoda y mantuve el ritmo con bastante comodidad... incluso a ratos bajando de los 5' /km. porque la carretera también bajaba, claro. Bebo una botellita cada 5 km. y reservo la barrita para la vuelta. Poco antes de llegar al cruce de Panxón me encuentro de cara con el grupo en el que va Bareixa y me dice algo así como "Dale caña, máquina!!!!", a lo que sonrío pensando en quién es realmente la máquina.



Pasado el cruce de Panxón me enfrento a "terra ignota" ya que los últimos entrenamientos daban la vuelta en ese cruce. Finalmente me decido por seguir todo el rato por la carretera de la vía en vez de desviarme hacia Praia América y cruzo el núcleo de Nigrán hasta casi la siguiente rotonda (la que llega desde la autopista), donde paro al marcar los 12 km. del punto de retorno.

La vuelta: jodida

Cambio de arcén y aprovecho unos setos y un contenedor para orinar (nada que no sea habitual en cualquier entrenamiento del CARMA, vamos). Justo cuando empiezo a hacer fuerza noto una extraña sensación y... ¡¡¡mierda!!! ... esto no puede ser... hoy soy yo el perjudicado... y para colmo no tengo nada con que limpiarme. ¡¡Esto no se le hace a nadie, hombre!! La primera vez en mi vida atlética que tengo semejante problema y encima me pilla el toro más solo que la una. Vamos, que entiendo cómo se tuvo que sentir cierta corredora "muy conocida" cuando llegó a la meta de la Maratona do Baixo Miño el año que ganó el campeonato gallego de la distancia.

En fin... ahora ya no hay más remedio que apechugar y volver para Vigo con el "recuerdo" puesto. Comienzo a subir hacia Nigrán y por el lado contrario de la carretera me adelantan unos ciclistas. No puedo evitar oír el comentario de uno (medio en broma medio compasivo) a un compañero: "¿Te fijaste? Ese va cagao".

No pude evitarlo. A partir de ese momento recé cada vez que me cruzaba con alguien para que no se fijara... pero como hacía tan buena mañana la carretera estaba plagada de coches en ambos sentidos... de gente paseando, de ciclistas solos y en grupo... de abuelitas con sus nietos... en fin, que medio Vigo y comarca tuvo el placer de sonreirse con uno que iba sólo y dando el cante porque claro, tuvo que pasarle ese "incidente indecente" justo el único domingo en que todos sus compañeros de equipo deciden quedarse en sus casitas descansando y no tenía a nadie que le cubriera las espaldas.

Voy acercándome a Vigo mientras me esfuerzo por seguir controlando las pulsaciones, aunque un viento bastante fuerte de cara me lo pone complicado. Además, cuando paso a alguien que va de paseo por mi arcén me pego un pequeño sprint para que no se huelan el "pastel" (además de verlo, claro, pues yo no tenía muy claro si se notaba mucho o no) y el colmo fue cuando, al llegar a Samil, me topo con toda la gente que está delante del Circo (ahí me relajo un poco porque pienso que el olor puede quedar disimulado por el de las fieras). Ya me imagino al típico niño sabelotodo berreando: "¡¡Mamá, ese señor se ha hecho caca!! ¡¡Qué ascooooo!!"

De repente miro a un coche que va a salir del aparcamiento y veo que me saludan (lo que menos me apetecía en ese momento era saludar ni ser reconocido, claro). Era el compañero Moussambani... menos mal... alguien que me puede comprender. Sigo mi camino y termino el último km. intentando no pasar de 144 p.p.m. Veo el aparcamiento del VERBUM. Está abarrotado de coches... menos mal... así podré ponerme entre el mío y otro y beber tranquilamente la isotónica que he dejado en el maletero así como estirar un poco.

La vuelta a casa fue rápida, evidentemente, y gracias a que siempre llevo un periódico o dos en el maletero no he dejado huellas visibles. ¡¡¡Ufffff!!!

¡¡Esta no os la perdono!!. ¡¡Mira que dejarme solo precisamente hoy!!.

jueves, 11 de marzo de 2010

Marató Barcelona 2ª parte

Marató Barcelona (según Agüita)







Vamos a ver si consigo ser breve, aunque la experiencia y las sensaciones son muchas.
Comienza mi relato con el sonido del despertador a las 06:00 AM, tras unos minutos de pereza, me levanto de la cama y comienzo con el ritual: primero desayuno, 2 barritas de isostar, plátano y medio, medio litro de aquarius y algo de agua; no tenia muchas ganas de comer nada, pero había que cargar las baterías; aseo personal, visita al baño por 2 veces (era necesario ir “ligerito”); mientras la familia se iba preparando, unos estiramientos y la correspondiente vaselina entre los dedos de los pies. A las 7:40 bajo al hall del hotel donde había quedado con Mincha y Canido; unas fotos para el recuerdo antes de partir para la línea de salida; por el camino nos encontramos con la representación de los Taninos, mas fotos, unas risas para soltar adrenalina y a buscar nuestro lugar en la línea de salida, nos despedimos de Canido, ya que Mincha y yo íbamos con dorsal azul y Canido amarillo.



Calentamos, trotando por dentro de nuestra zona e salida, aprovechamos para ver los últimos preparativos de la elite femenina, dispuesta en una tienda hinchable.
Dan la salida y vamos caminando los primeros metros mientras buscamos no pisar a nadie y un hueco por donde empezar a correr, nos adelanta mucha gente, algunos por la acera, parece que se están disputando el sprint final; poco a poco vamos marcando un ritmo muy cómodo, tanto que me gustaría ir mas rápido, gracias a Mincha me freno y no me dejo llevar por la euforia que produce ver a tanta gente animando. Al pasar de nuevo por la plaza de España, entre el Km. 11 y el 12, hay una marea de gente impresionante y entre esa marea diviso a Pili que me anima, las piernas se van solas y de nuevo me vuelvo a frenar, aunque pasados un par de kilómetros mas, decido lanzarme, le deseo suerte a Mincha y voy marcando un ritmo de 4:50 a 4:40; me voy hidratando en cada puesto e incluso me llevo la botella de Powerade durante un rato para poder ir tomando pequeños sorbos; voy controlando el ritmo y disfrutando del ambiente, que durante todo el recorrido, en unos sitios mas que en otros, no para de animar. Después de pasar la media maratón me cruzo con Canido, le animo y le veo muy entero; siento molestias en el pie izquierdo, creo que es por una arruga del calcetín, trato de no hacerle caso; al final no era el calcetín, pero una uña quedo bastante perjudicada; llegado el Km. 25 busco, entre el publico, a la familia, pero no los encuentro; comenzamos a subir la Diagonal, me acuerdo de la familia y los compañeros del CARMA, me emociono durante un momento con ese pensamiento, al girar delante de la torre Agbar, la cual tengo que reconocer que ni vi,¡¡ había tal multitud de gente animando !!, pase por un estrecho pasillo, sintiendo el aliento de la gente: IMPRESIONANTE.





Continuo, ya en busca del Km 30 y al fin diviso a la familia, busco un lugar próximo a la acera, estiro la mano para saludarlos y continuo en busca de la meta, me encuentro bien y animado. Poco antes del Km 36 paso por debajo del Arco de Triunfo, otro lugar en el que la gente se agolpa dando ánimos, aunque aquí hay unas vallas colocada, que impiden que la gente se aproxime mucho; desde hace bastante tiempo vengo calculando que puedo andar sobre las 3 horas 22; bajamos las ramblas y giramos delante de la estatua de Colon, ya solo quedan 3Km, subimos por el paralelo y aquí el ritmo baja un poco, pero me digo que nada me va a parar, trato de no subir por encima de 5 y en cuanto veo el crono y veo que lo sobrepaso, vuelvo a apurar el ritmo; ya se distingue la plaza de España al fondo, estoy llegando y subo el ritmo, hay que entrar en meta con fuerza; esprinto, pero me equivoco pensando que ya estaba en meta, aflojo un poco, para recupera y volver a la carga al llegar al 42, levanto los brazos al cruzar la meta sintiéndome feliz, me cuelgan la medalla y me dan ganas de abrazar a la chica que amablemente me felicita, sigo recogiendo el avituallamiento y me busco un sitio para estirar un poco, me siento en el suelo agacho la cabeza, y de nuevo me emociono, no me lo acabo de creer, he hecho un tiempo que no creía poder hacer; me levanto y camino un poco para soltar las piernas, oigo a Pili y Yoli que me llaman detrás de las vallas, Pili me da un beso por entre la valla, me pasa ropa de abrigo para Mincha y para mi, busco a Mincha entre la multitud, pero no lo encuentro, resulta que estaba ya en el hotel; hacia allí nos dirigimos, nos damos un gran abrazo, unas fotos para el recuerdo y a celebrarlo todos juntos, incluido Canido y su padre, en un restaurante próximo a la plaza de Cataluña.







Agradecimientos: por supuesto a Pili por todo y mucho mas, a Andrea por la ilusión, a Gerardo y Yolanda por estar siempre ahí dando ánimos, al compañero Mincha por ser gran compañero y amigo; y por supuesto a todos los compañeros del CARMA por los ánimos, las llamadas y la compañía en los rodajes.

martes, 9 de marzo de 2010

Maratón de Barcelona

Maratón de Barcelona
(Según Mincha)

O meu primeiro obxectivo da tempada ben de ser cumprido. Logo da maratón de Berlín comecei a pensar nunha nova maratón que facer antes do asalto a New York en Novembro de 2010. Decanteime por Barcelona por dúas razóns: polo seu perfil e, sobre todo, por poder compartila cos meus compañeiros de equipo. Nun principio tiñamos que ir cinco pero o cambio de plans de Beauvais e o accidente de Linkin deixounos a Agúita, Canido e mais eu como únicos representantes do CAR Marisqueiro.


Esta vez decidinme por seguir o plan que ten a páxina de Runner´s World para baixar de 3h 30m coa intención de facer as series mais rápidas e algunha sesión extra para buscar prepararme para una marca ao redor das 3h 25m. Este plan é de 17 semanas pero eu comecei a partires da 9ª logo dunha pausa dun mes debido as circunstancias familiares que moitos coñecedes (aproveito para manifestarvos o meu profundo agradecemento a todos os compañeiros do C.A.R. Marisqueiro e de por ter estado ao meu lado neses momentos).

Comecei os adestramentos o 24 de Decembro, e dende o primeiro momento gocei adestrando como non lembro, xa foran sesións de carreira continua ou de series pero sobre todo gocei das “tiradas longas” xa que por fin puiden participar nos CARMAS dominicais do equipo. É unha auténtica gozada correr con tan boa compaña a pesares de ter que madrugar e coller o coche para ir a Vigo. Agardo que continuen e que algunha vez sexades vos os que collades o coche e viñades coñecer as miñas rutas.

Cheguei a Barcelona o Venres e quedei cos compañeiros Taninos de Ponteareas para ir coller o dorsal. O Sábado pola mañá tocou paseo en compaña deles e xa ao mediodía quedei para xantar con Agüita e cos incondicionais seareiros do CARMA: Pili, Andrea, Yolanda e Gerardo. Logo da comida outro paseo e retirada a descansar para o gran día logo de organizar a intendencia para a carreira.



En fin, que chegou o gran día e eu sabía mellor que nunca que chegaba moi ben preparado e que si non había sorpresas tiña que facer unha boa marca e mellorar o meu rexistro anterior. De todos xeitos, e por primeira vez, non me puxen obxectivos e saín coa intención de gozar da carreira e de Barcelona e de gardar forzas e non forzar ata chegar ao quilómetro 30 e a partires de aí dalo todo. Isto é moi fácil de dicir pero outra cousa e que saia ben.

Ás 7:45 atópome con Agüita, Canido e familias facemos as fotos de rigor do equipo e tamén cos Tanino´s Runners, deixamos a roupa sobrante ao equipo de intendencia e marchamos colocarnos no noso caixón. Agüita e mais eu no de 3:00-3:30 e Canido no de 3:30-4:00. Quecemos, estiramos e agardamos ata as 8:30 que dan a saída. Saimos tranquilos xa que os primeiros quilómetros pican un pouco para arriba e dende o primeiro momento observo que Ramiro vai sobrado e ten que frearse para non irse xa que eu non quero forzar no principio. Logo de volver a pasar pola Praza de España e saudar á familia no quilómetro 12 Ramiro decide subir un pouco o ritmo e eu seguir reservón ata o 14 que deixaremos de subir (por pouco que sexa). Pasan os quilómetros e eu gozo da cidade (a Pedrera, a Sagrada Familia...) e manteño o ritmo que me pide o corpo (ao redor de 4´50´´) aguantando un pouco o ritmo nas subidas e deixándome levar nas baixadas.



A media maratón pásoa en 1:43:28 e aproveitando que o perfil vólvese chan subo un pouco o ritmo (sobre 4´45´´) inda que sigo gardando enerxía pensando en chegar con forza ao 30. Dende o comezo da carreira vou bebendo constantemente bebida isotónica como me recomendara o meu nutricionista e tamén procuro coidar a técnica de carreira e levar unha posición erguida. A verdade e que vou bastante ao meu rollo e tardo moitísimos quilómetros en decatarme que a xente que vai ao meu lado e sempre a mesma: un grupo de corredores de vermello co nome de Run Crono, outros de verde de Vitoria e un grupo de tres corredores entre os cales hai un home de mais de 100 quilos de peso (claramente gordo) que aguanta perfectamente e vai falando cos seus compañeiros (admirable).

No quilómetro 25 chegamos á Diagonal Mar e lembro que Linkin falara de que era o peor tramo por tratarse dunha recta de mais de dous quilómetros e con escaso público, sen embargo está chea de xente animando e por riba eu comezo a ser consciente que teño moitas reservas e síntome forte e pouco a pouco aumento o meu ritmo, comezo a adiantar a muitísimos corredores e abandono definitivamente aos meus compañeiros de viaxe.

No quilómetro 30 agardan me Pili, Andrea, Gerardo e Yolanda que me da o meu avituallamento “especial” para o treito final e tamén anda por alí Cheetos agardando por Fandi. Tomo unha ampola de glucosa e sinto o subidón que me fai “voar” e continuar aumentando o ritmo. E impresionante a sensación de forza que teño e ver como adianto a outros corredores con moita facilidade anímame a dalo todo inda que gardando a “poción máxica” para os cinco quilómetros finais que volven picar cara arriba.

Paso as torres da villa olímpica e pouco antes do Arco de Triunfo adianto a Vieira (organizador da Vig-Bay) a quen saúdo. Os pasos pola Praza de Catalunya e a baixada polo Barrio Gótico están cheos de público moi animado e cun grupo de rock que soa moi ben xusto antes de pasar pola Catedral. Ao pasar pola rúa de S. Jaume, que é a parte mais estreita da proba, teño un pequeno incidente cun corredor estranxeiro a quen lle pido paso. Non só me nega o paso senón que me da co seu cóbado no estómago con bastante forza. Alporízome e dou un acelerón para pasalo e deixalo ben lonxe.

Dende o 37 vou dándolle pequenos sorbos á miña poción e por fin chego á Praza de Colón onde xiramos cara a dereita para afrontar os dous últimos quilómetros de subida. Xa dende o 37 son consciente de que vou mellorar por moito a miña marca e en vez de relaxarme neste treito final forzo a máquina xa que en ningún momento da carreira tiven sensación de sufrir. Tiro a botella que levo na man e concéntrome en aproveitar todas as forzas que me quedan no último quilómetro que se fai interminable ao tratarse dunha recta en subida na que se ve a Fira de Barcelona ao final xusto antes da curva de meta. Nesta curva escoito os ánimos dos seareiros do CARMA e gozo sprintando (por primeira vez) os 195m finais entrando na meta cos brazos en alto e mirando para o ceo. Teño unha mestura de emoción e felicidade que xa non me abandonará no resto do día.



Logo de pasar a zona da meta saúdo aos Taninos que tamén conseguiron os seus obxectivos e atópome coa familia do CARMA, doulle unha aperta ben forte a Ramiro e tamén celebramos a chegada de Roberto. Logo ducha, CARMA comida-celebración, paseo, despedida e mais paseo camiñando de regreso ao hotel. O subidón e tal que o paseo e de case que dúas horas.

Para rematar quero agradecer todos os ánimos recibidos no foro e dos compañeiros do CAR Marisqueiro, así como da familia que nos acompañou en Barcelona e a Cheetos que tamén andaba por aló animándonos a todos.

Aquí tedes os datos dos meus parciais e algún vídeo de zonas de paso da carreira.

E agora xa ando pensando no gran obxectivo do 2010: The ING New York City Marathon. A miña 10ª maratón será, si todo vai ben, o 7 de Novembro de 2010 acompañado do meu inseparable “parella de feito” (salvo nas carreiras que vai sempre por diante) Beauvais.

domingo, 7 de marzo de 2010

Entre 10 y 42 kms hay :.......1.149 !!!!!

INTERRUNNING 2010 - Porriño

NOOO...tranquilos !!! No me he vuelto loco ( poco me falta )..y aunque las matematicas tampoco eran mi fuerte en el colegio, no soy tan malo calculando. El titular lo entendereis rapidamente: es justo la distancia que hay entre Porriño y Barcelona ( segun GoogleMaps )...

Y es la distancia que esta mañana de domingo separaba a los miembros del C.A.R. Marisqueiro....unos, disfrutando de lo que en mi opinion es la mejor maraton de España,desde luego,de las mas bonitas....ese recorrido por la hermosa ciudad Condal es inolvidable,varios miembros damos fe de ello....y desde hoy,tres de nuestros compañeros pueden atestiguar las palabras anteriores...y de que manera !!!....realizando todos ellos marcas impresionantes...a falta de confirmacion personal,Ramiro ( Aguita ) 3:21....Fernando ( Mincha ) 3:22 y Roberto ( Canido ) 3:40..creo que poco mas se puede decir.....

Bastante mas al oeste ( 1.149 kms ) el resto de los compañeros del C.A.R. Marisqueiro afrontaban la rapida prueba de la Interruning de Porriño,uno de los mejores 10.000 de Galicia. Aparte de que era el primer test de cara a las grandes citas, como la Vig-Bay o el Medio Maratón de Vilagarcia, eventos como la Interrunning destacan por su gran ambiente y la cantidad de compañeros que uno puede saludar despues de mucho tiempo.

Michael (MapleLeafs),Ardillaroja y Tartarugo


Los participantes del CARMA, de izq. a der.: Antonio, Alfredo (amigo de la casa), Pancho y Michael

El resultado tambien fue muy bueno, Michael ( Mapleleafs ) mejor marca personal con 43 mins y bastantes segundos, Pancho ( Beauvais ) mejor marca personal con poco mas de 39 mins, Rafa ( Bareixa ) mejor marca personal con 36 mins y pocos segundos....y Antonio ( Banderas ) haciendo una carrera mas que digna, de menos a mas,acabando en unos 45 mins..... y todos contentos....


De izq. a der.: Antonio, Rafa, Michael y Pancho

total,haciendo un resumen de este glorioso domingo,6 de nuestros atletas han realizado mejor marca personal en la prueba que participaban,asi que esto va viento en popa y a toda vela !!!

Pancho volando sobre el asfalto de Porriño

Antonio forzando la maquina

ENHORABUENA A TODOS ELLOS !!!......Tambien un recuerdo para tod@s aquell@s amig@s que de una u otra forma estan a su lado o acompañandolos....gracias !!!


Texto: 95% Fran (Linkin) y 5% Michael
Fotos: Fran